به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس از همدان، روایت امیر سپهبد شهید «علی صیاد شیرازی» از عملیات مرصاد را در ادامه می‌خوانیم.

سواستفاده عراقی‌ها از قطعنامه

دو سه روز قبل از عملیات «مرصاد» و یا چهار، پنج روز قبل از آن، دشمن (عراقى‏‌ها) سوء استفاده کرد وقتى که قطعنامه پذیرفته شد. کدام قطعنامه؟ قطعنامه 598 شوراى امنیت. تازه داشت جمهورى اسلامى قطعنامه را مى‏‌پذیرفت که عراقی‌ها سوء استفاده کردند. فکر کردند جنگ تمام شد و ما هیچ آمادگى نداریم، آمدند از 14 محور در غرب کشور، هجوم آوردند. آنهایى که با جغرافیاى منطقه آشنا هستند، از آن بالا گرفته؛ تنگه با وسیى، تنگه هوران، تنگه ترشابه، بعد هم پاسگاه هدایت، پاسگاه خسروى، تنگاب نو، تنگاب کهنه، نفت‏‌شهر، سومار، سرنى تا مهران حدود 14 محور.

گفتند بیا به برو منطقه

دشمن آمد داخل، رزمندگان ما را دور زد. ما تا آن روز، 40 تا 50 هزار اسیر از آنها داشتیم و آنها اسیر از ما کمتر داشتند. این علمیات، خیلى وحشتناک بود! دلهایمان را غم فراگرفت تا آنجا که امام فرموده بود: «دیگر نجنگید». من توى خانه بودم. یک دفعه ساعت 8:30 دقیقه شب معاون عملیات ستاد کل (که در آن موقع یکى از برادران سپاه بود.) به من زنگ زد و گفت: فلان کس! دشمن از سرپل ذهاب، گردنه پاتاق با سرعت‏ به جلو مى‏‌آید. همین جورى سرش را انداخته پائین مى‏‌آید. من گفتم: کدام دشمن؟! اگر از یک محور دارد می­‌آید پس چه جور دشمن است؟! گفت: نمى‏‌دانیم. گفت: همین طور آمده الان به کرند هم رسیده و کرند را هم گرفتند. چون بعد از پاتاق، مى‏‌شود کرند، بعد از کرند، مى‏‌شود اسلام‏ آباد غرب و سپس مى‏‌آید به کرمانشاه. گفت: همین جور دارد جلو مى‏‌آید.

گفتم: این چه جور دشمنى است؟ گفت: ما هیچى نمى‏‌دانیم. گفتم: حالا از ما چه مى‏‌خواهید؟ گفتند: شما بیائید بروید منطقه. خلاصه گفتم: اول یک حکمى بنویسد که من رفتم آنجا، نگویند تو چه کاره‏‌اى؟ درست است نماینده حضرت امام هستم ولى نمایندگى حضرت امام از نظر فرماندهى، نقشى ندارد. او گفت: هر حکمى می‌خواهى، بگو ما مى‏‌نویسیم. ما هر چه فکر کردیم، دیدیم مغزمان کار نمى‏‌کند. حواسمان پرت شد که این دشمن، چه کسى است. آخر گفتم: فقط به هواپیما بگویید که ساعت  10:30 آماده بشود ما با هواپیما برویم به کرمانشاه.

اعدام فرمانده پادگان ارتش توسط منافقین

هواپیما آماده کردند. ساعت 10:30 رفتیم کرمانشاه. رسیدیم کرمانشاه، دیدیم اصلا یک محشرى است. مردم ریخته­‌اند بیرون شهر از شدت وحشت. این جاده بین کرمانشاه بیستون تقریبا حالت‏ بلوارى دارد. تمام پر آدم، یعنى اصلا هیچ کس نمى‏‌تواند حرکت کند. طاق بستان محل قرارگاه بود. مجبور شدیم پیاده شویم، ماشین گرفتیم، رفتیم تا رسیدیم. تا ساعت 1:30 شب ما دنبال این بودیم، این دشمنى که دارد مى‏‌آید، کیه؟ ساعت 1:30 شب یک پاسدارى سراسیمه و ناراحت آمد، گفت: من اسلام‏ آباد بودم، دیدم منافقین آمدند، ریختند توى شهر (تازه فهمیدم منافقین هستند ریختند توى شهر.) شهر را گرفتند آمدند پادگان ارتش را (که آن موقع ارتش آنجا نبود ارتش همه توى جبهه‏‌ها بودند فقط باقى مانده آنها بودند.) گرفتند. فرمانده، سرهنگى بود که حرفشان را گوش نمى‏‌کرد. همان جا اعدامش کردند و مى‏‌خواستند بیایند به طرف کرمانشاه، توى مردم گیر کردند، چون مردم بین اسلام‏ آباد تا کرمانشاه با تراکتور، ماشین و هر چى داشتند، ریختند توى جاده.

تماس تلفنی شمخانی با فرمانده هوانیروز

پس اولین کسى که جلوى آنها را گرفته بود خود مردم بودند. من به آقاى «شمخانى‏» که الان وزیر دفاع است و آن وقت معاون عملیاتى در ستاد کل بود گفتم: فلان کس! ما که الان کسى را نداریم، با کدام نیرو دفاع کنیم، نیروهامون هم توى جبهه مانده‏‌اند. اینجا کسى را نداریم. هوانیروز همین نزدیک است، زنگ بزن به فرمانده آنها، خلبان‌ها ساعت 5 صبح آماده شوند، من مى‏‌روم توجیه‏‌شان مى‏‌کنم. (از زمین که کسى را نداریم.) با خلبانان حمله مى‏‌کنیم. ایشان زنگ به فرمانده هوانیروز مى‏‌زند، مى‏‌گوید: من شمخانى هستم. فرمانده هوانیروز مى‏‌گوید: من به آقاى شمخانى ارادت دارم، ولى از کجا بفهمم که پشت تلفن، شمخانى باشد، منافق نباشد؟ تلفن را من گرفتم. من اکثر خلبان‌ها را مى‏‌شناختم، چون با اکثر آنها خیلى به مأموریت رفته بودم. همه آنها آشنا هستند. همین طور زنگ زدم اسمش «انصارى‏» بود. گفتم: صداى مرا مى‏‌شناسى؟ تا صداى ما را شنید، گفت: سلام علیکم. و احوال پرسى کرد. فهمید. گفتم: همین که مى‏‌گویید، درست است. ساعت 5 صبح خلبان‌ها آماده باشند تا من توجیه‏‌شان کنم.

صبح تا هوا روشن شد شروع کنیم و گرنه، دیگه منافقین بریزند، اوضاع خراب مى‏‌شود. 5 صبح، ما رفته بودیم; همه خلبان‌ها توى پناهگاه آماده بودند، توجیه‏شان کردیم که اوضاع خراب است، دوتا هلى‏‌کوپتر جنگى کبرى، یک 214 آماده بشوند و با من بیایند. اول ببینم کار را از کجا شروع کنیم؟ بعد، بقیه آماده باشند تا گفتیم، بیایند. این دو تا کبرى را داشتیم. خودمان توى هلى‏‌کوپتر 214 جلو نشستیم. گفتم: همین جور سر پائین برو جلو ببینیم، این منافقین کجایند. همین‏طور از روى جاده مى‏‌رفتیم نگاه مى‏‌کردیم، مردم سرگردان را مى‏‌دیدیم. 25 کیلومتر که گذشتیم، رسیدیم به گردنه چار زبر که الان، اسمش را گذاشته‏‌اند «گردنه مرصاد».

مقاومت رزمندگان تیپ انصارالحسین

من یک دفعه دیدم، وضعیت غیر عادى است، با خاک­ریز جاده را بستند یک عده پشتش سنگر دارند با تفنگ سبک  می‌جنگند. اصلا من اسم اینها را ملائکه می‌گذارم. اینها از کجا آمده بودند؟ کى به آنها ماموریت داده بود؟! معلوم نبود. هلى‏‌کوپتر داشت می‌رفت. یک دفعه نگاه کردم، مقابل آن طرف خاک‏ریز، پشت‏ سرهم تانک، خودرو و نفربر همین جور چسبیده و همه معلوم بود مربوط به منافقین است و فشار مى‏‌آورند تا از این خاکریز رد بشوند. گردانی بوده از سپاه از همین تیپ انصارالحسین مال همدان، اینها عازم منطقه جنوب بودند توی مسیر می‌آیند با اینها مواجه می‌شوند همان جا خاکریز می‌زنند. شاید 50 درصد این گردان‌ها شهید می‌شوند ولی کسی از خاکریز عبور نمی‌کند.

خلبانان می‌گفتند: خودی‌ها را بزنیم؟

به خلبان‌ها گفتم: دور بزنید و گرنه ما را مى‏‌زنند. به اینها گفتم: بروید از توى دشت. یعنى از بغل برویم. رفتیم از توى دشت از بغل، معلوم شد که حدود 3 تا 4 کیلومتر طول این ستون است. من کلاه گوشى داشتم. مى‏‌توانستم صحبت کنم. به خلبان گفتم: اینها را مى‏‌بینید؟ اینها دشمنند بروید شروع کنید به زدن تا بقیه هم برسند. خلبان‌هاى دو تا کبرى‏‌ها رفتند به طرف ستون، دیدم هر دویشان برگشتند. من یک دفعه داد و بیدادم بلند شد، گفتم: چرا برگشتید؟ گفتند: بابا! ما رفتیم جلو، دیدیم اینها هم خودى‏‌اند. چى‏‌چى بزنیم اینهارو؟! خوب اینها ایرانى بودند، دیگه مشخص بود که ظاهرا مثل خودى‏‌ها بودند و من هر چه سعى داشتم به آنها بفهمانم که بابا! اینها منافقند. گفتند: نه بابا! خودى را بزنیم! براى ما مسئله دارد. فردا دادگاه انقلاب، فلان. آخر عصبانى شدم، گفتم بنشین زمین. او هم نشست زمین. دیدیم حدودا 500 مترى ستون زرهى نشسته‏‌ایم و ما هم پیاده شدیم و من هم به خاطر اینکه درجه‏‌هایم مشخص نشود، از این بادگیرها پوشیده بودم، کلاهم را هم انداخته بودم توى هلى‏‌کوپتر.

منافقین بلد نبودند توپ بزنند

عصبانى بودم، ناراحت که چه جورى به اینها بفهمونم که این دشمن است؟! گفتم: بابا! من با این درجه‏‌ام مسئولم. آمدم که تو راحت‏ بزنى. مسئولیت‏ با منه. گفت: به خدا من مى‏‌ترسم. من اگر بزنم، اینها خودى‏‌اند، ما را مى‏‌برند دادگاه انقلاب. حالا کار خدا را ببینید! منافقین مثل اینکه متوجه بودند که ما داریم بحث مى‏‌کنیم راجع به اینکه مى‏خواهیم بزنیم آنها را. منافقین سرلوله توپ را به طرف ما نشانه گرفتند. حالا من خودم توپچى بودم. اگر من مى‏‌خواستم بزنم با اولین گلوله، مغز هلى‏‌کوپتر را مى‏‌زدم. چون با توپ خیلى راحت مى‏‌شود زد. فاصله یا برد 20 کیلومترى مى‏‌زنیم، حالا که فاصله 500 مترى، خیلى راحت مى‏‌شود زد. اینها مثل اینکه وارد هم نبودند، زدند. گلوله، 50 مترى ما که به زمین خورد، من خوشحال شدم، چون دلیلى آمد که اینها خودى نیستند.

گفتم: دیدى خودى‏‌ها را؟ اینها بچه کرمانشاه بودند، با لهجه کرمانشاهى گفتند: به على قسم الان حسابش را مى‏‌رسیم. سوار هلى‏‌کوپتر شدند و رفتند. جایتان خالى. اولین راکتى که زد، کار خدا بود، اولین راکت‏ خورد به ماشین مهمات‏شان. خود ماشین منفجر شد. بعد هم این گلوله‏‌ها که داخل بود، مثل آتشفشان مى‏‌رفت‏ بالا. بعد هم اینها را هرچه مى‏‌زدند، از این طرف، جایشان سبز مى‏‌شدند، باز مى‏‌آمدند. من دیگه به هلى‏‌کوپتر کبرى گفتم: بچه‏‌ها! شماها بزنید. ما بریم به دنبال راه دیگه. چون فقط کافى نبود که از هوا بزنیم، باید کسى را از زمین گیر مى‏‌آوردیم.

ما دیگه رفتیم شناسایى کردیم. یک عده توى سه راهى روانسر، یک عده توى بیستون، فلاکپ، هرچه گردان بود، اینها را با هلى‏‌کوپتر سوار مى‏‌کردیم، دور اینها مى‏‌چیدیم. مثل کسى که با چکش مى‏‌خواهد روى سندان بزند اول آزمایش مى‏‌کند بعد مى‏‌زند که درست‏ بخورد. ما دیگه با خیال راحت دور آنها را گرفتیم. محاصره درست کردیم. نیروهاى سپاه هم از خوزستان بعد از 24 ساعت، رسید. نیروهاى ارتش هم از محور ایلام آمد. حال باید حساب کنید از گردنه چار زبر تا گردنه حسن آباد، 5 کیلومتر طولش است. همه اینها محاصره شدند ولى هرچى زده بودیم، باز جایش سبز شده بود. بعد از 24 ساعت‏ با لطف خداوند، اینان چه عذابى دیدند...

خودکشی منافقین در شیار ارتفاعات با سیانور

بعضى از آنها فرارى مى‏‌شدند توى این شیارهاى ارتفاعات، که شیارها بسته بود، راه نداشت، هرچه انتظار مى‏‌کشیدیم، نمى‏‌آمدند. مى‏‌رفتیم دنبال آنها، مى‏‌دیدیم مرده­‌اند. اینها همه سیانور خوردند، خودشان را کشتند. توى اینها، دخترها مثلا فرماندهى مى‏‌کردند. از بیسیم‏‌ها شنیده مى‏‌شد: زرى، زرى! من بگوشم. التماس، درخواست چه بکنند؟ اوضاع براى آنها خراب بود. ما دیدیم اینها هم منهدم شدند... بعد گفتیم، برویم دنباله اینها را ببندیم که فرار نکنند. باز دوباره دو تا هلى‏‌کوپتر کبرى گیر آوردیم و یک هلى‏‌کوپتر 214، که رفتم به طرف گردنه پاتاق. از اسلام‏ آباد رد مى‏‌شدم، جاده را نگاه مى‏‌کردم که ببینم منافقین چگونه رفت و آمد مى‏‌کنند. دیدیم یک وانت با سرعت دارد مى‏‌رود. حقیقتش دلمون نیامد که این یکى از دستمون در برود. به خلبان کبرى گفتم: از بغل با اون توپت - توپ 20 میلى مترى خوبى دارند که از 2-3 کیلومترى خوب مى‏‌زند یک رگبارى بزن، ترتیبش را بده. گفت: اطاعت می­شه. تا آمدم بجنبم، دیدم هلى‏‌کوپتر رفته بالاى سرش، مثل اینکه مى‏‌خواهد اینها را بگیرد، من گفتم: «جلو نرو زیرا اگر بروى جلو، مى‏‌زننت.» یک دفعه هلى‏‌کوپتر را زدند، دیدم هلى‏‌کوپتر رفت، خورد به زمین شخم زده. یک دود غلیظى مثل قارچ، بلند شد. مثل اینکه دود از کله ما بلند شد که اى کاش نگفته بودیم: برو! اشتباه کردم. حالا چکار کنیم؟ خلبان را نجات بدهم، ما را هم مى‏‌زدند. آنجا پر منافق بود به هر صورت، خلبان‌ها را راضى کردم که برویم یک آزمایش کنیم، ببینیم مى‏‌توانیم که خلبان را نجات بدهیم.

ماجرای زنده‌ماندن دو خلبان

دیدیم هلى‏‌کوپتر دومى گفت: من توپم کار نمى‏‌کند، نمى‏‌توانم پشتیبانى کنم. برویم آنجا، مى‏‌زنند. گفتم: هیچى، اینها که شهید شدند، برویم به طرف ادامه هدف. رفتیم محل را شناسائى کردیم. حدود یکى دو گردان نیرو را من توى گردنه پاتاق پیاده کردم و راه را بر آنها بستم که فرار نکنند. برگشتیم، شب شد. صبح ساعت 8 بود که من توى طاق بستان بودم. یک دفعه، تلفن زنگ زد. فرماندهى هوانیروز گفت: فلان کس! دوتا خلبان پیش من هستند، دوتا خلبانى که دیروز گفتى شهید شدند. گفتم: چى؟ من خودم دیدم شهید شدند! گفت: آنها آمدند. بعد، خودمان را به خلبان‌ها رساندیم. تعریف کردند و گفتند: ما رفتیم آنها را از نزدیک کنترل کنیم، ما را زدند. سیستم‌هاى فرمان هلى‏‌کوپتر، قفل شد. یعنى دیگه کنترل نبود. ما فقط با هنر خودمان، زدیم به خاک که سقوط نکنیم. وقتى زدیم، یک دفعه دیدیم موتور دارد آتش مى‏‌گیرد ولى ما زنده‏‌ایم. هنوز یکى از کابین‌ها باز مى‏‌شد. و کابین دیگرى باز نمى‏‌شد، قفل شده بود.

شیشه‏‌اش را با سنگ شکستیم، آمدیم بیرون، دوتایى از این دود استفاده کردیم و به طرف تپه مقابل فرار کردیم. بعد، منافقین که آمدند، دیدند جایمان خالى است، رد پایمان را دیدند و دیدند که ما داریم پاى تپه مى‏‌رویم. افتادند دنبال ما. بالاى تپه رسیدم. نه اسلحه‏‌اى داریم نه چیزى. خدایا! (شهادتین را مى‏‌گفتیم). کار خدا، یک دفعه دیدیم از طرف ایلام دوتا کبرى اصلا چه جورى شد که یک دفعه اونجا پیدا شدند؟! آمدند به طرف جاده، شروع کردند به زدن اینها و آنها هم پا به فرار گذاشتند. حالا اینها از این ور فرار مى‏‌کنند، ما از اون ور فرار مى‏‌کنیم. ما هم از فرصت استفاده کردیم به طرف روستاهایى که فکر کردیم داخل آنها، دیگه منافق نیست، رفتیم. بعد، رسیدیم به روستا، و خیالمان راحت‏ شد که دیگر نجات پیدا کردیم. تا رفتیم توى روستا، مردم دور ما را گرفتند. منافقین! منافقین! گفتیم: بابا! ما خودى هستیم. ما خلبانیم. گفتند: نه، شما لباس خلبانى پوشیدید. و شروع کردند به کتک زدن ما. کار خدا یکى از برادرهاى سپاه اونجا پیدا شده، گفته: شما کى را دارید مى‏زنید؟ کارتشان را ببینید. کارتمان را دیدند، گفتند: نه بابا! اینها خلبانند.

شروع کردند روبوسى با اینها یک پذیرائى گرم. صبح هم هلى‏‌کوپتر کبرى آنجا پیدا شده بود. هلى‏‌کوپتر کمیته، ساعت 8 آنها را رسانده بود به محل پایگاه، که آنها را ما حالا دیدیم. به هر حال خداوند متعال در آخر این روز جنگ یا عملیات «مرصاد» به آن آیه شریفه، عمل کرد. که خداوند در آیه شریفه مى‏فرماید: «با اینها بجنگید، من اینها را به دست‏ شما عذاب مى‏‌کنم و دل‌هاى مومن را شفا مى‏‌دهم و به شما پیروزى مى‏‌دهیم.» (توبه-14) و نقطه آخر جنگ با پیروزى تمام شد. که کثیف‌ترین و خبیث ترین دشمنان ما (منافقین) در اینجا به درک واصل شدند و پیروزى نهایى، ما یک پیروزى عظیمى بود.