یکی دیگر از مهمترین رخدادهای این رزمایش شلیک از منطقه پدافندی خارک بعد از 27 سال از اتمام جنگ تحمیلی بود. همانطور که می‌دانیم منطقه پدافندی خارک در دوران دفاع مقدس بواسطه اهمیت اقتصادی این منطقه یکی از مناطق پر کار پدافندی محسوب می‌شد و در آن دوران همواره یک فروند اف 14 بر فراز این منطقه حساس پرواز عملیاتی داشته است و ایستگاه زمینی این سایت پدافندی توانسته تعداد زیادی از موشک‌های اگزوست دشمن را در هوا منهدم کند که در نوع خود عملی بی نظیر محسوب می‌شود.

از دیگر نکات ارزشمند این رزمایش استفاده از سامانه‌های کاملا بومی پدافندی بود که در این رابطه می‌توان به گفته امیر اسماعیلی مبنی بر پای کار آوردن بخش‌هایی از سامانه باور 373 اشاره کرد و یا اینکه به سامانه تلاش که موشک اس 200 از آن حذف گردیده و موشک‌های بومی به آن ملحق گردید نیز می‌توان اشاره نمود.

در آخرین روز از این رزمایش سامانه‌های موشکی برد متوسط و بلند با فواصل یکی دو کیلومتری در کنار یکدیگر قرار گرفته و ریز پرنده رها شده را از شعاع 250 کیلومتری رهگیری و اطلاعات لازم را به سامانه‌های کنترل آتش ارسال کردند، این سامانه‌ها نیز با انتخاب سلاح‌های متناسب با سمت و سو ارتفاع و زاویه و همچنین در نظر گرفتن پروازهای داخلی و خارجی در حال گذر از این کریدور هوایی در هر دقیقه یکی از سامانه‌های موشکی را انتخاب کرده و پس از بررسی‌های انجام شده اقدامات بعدی صورت گرفت. بدین ترتیب که رادار مادر اطلاعات لازم را به سامانه کنترل آتش ارائه و براساس آن یکی از سامانه‌های موشکی مرصاد، تلاش و یا سامانه موشکی اس 200 انتخاب و حالت پرتاب گرفت و در نهایت با بررسی‌های انجام شده و در نظر گرفتن پارامترهای دیگری چون کریدور پروازی، مسکونی یا غیر مسکونی بودن منطقه‌ای که ریزپرنده در بالای آن قرار دارد و یا اینکه درصد احتمال برخورد موشک با پهپاد چقدر است، فایر موشک انجام گرفت. که این صحنه در واقع گویایی یک شرایط اضطراری در صحنه نبرد بود که شبکه یکپارچه قرارگاه پدافند هوایی با اجرای این سناریوی واقعی آنرا به نحو مطلوبی به انجام رساند.

در این رزمایش سامانه بومی تلاش با بهره گیری از موشک‌های صیاد 2 و صیاد 3  که هر کدام بیش از صد کیلومتر برد دارد و در دقت و سرعت و میزان برد تفاوت‌هایی دارند برای نخستین بار مورد استفاده تاکتیکی قرار گرفت و وارد شبکه یکپارچه پدافندی کشور شد.